Τὸ φυσικὸ περιβάλλον τῆς περιοχῆς τοῦ Ἁλμυροῦ
καὶ ἡ διαμόρφωσή του κατὰ τὴν Νεολιθικὴ Ἐποχὴ
Οἱ παλινολογικὲς καὶ παλαιογεωμορφολογικὲς ἔρευνες, οἱ ὁποῖες ἔχουν πραγματοποιηθεῖ κατὰ καιροὺς στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τοῦ Ἁλμυροῦ, στῶν ὁποίων τὶς ἰδιαίτερες λεπτομερεῖς πληροφορίες δὲν θὰ ἀναφερθοῦμε στὴν ἐργασία αὐτή, ἔχουν δείξει ὅτι ὁ ἁλμυριώτικος κάμπος στὰ χρόνια τῆς Νεολιθικῆς Ἐποχῆς, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν ὀκτὼ χιλιάδων (8.000) χρόνων, περίπου, μέχρι τὴν ἐποχὴ τῶν τριῶν χιλιάδων (3.000), πάλι περίπου, χρόνων π.Χ., εἶχε γενικῶς τὴ μορφὴ μιᾶς ἀπέραντης σαβάνας.
Τὸ κλῖμα τῆς περιοχῆς τοῦ Ἁλμυροῦ, ὅπως καὶ ὁλόκληρης τῆς Θεσσαλίας γενικότερα, κατὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἦταν γενικῶς ξηρότερο ἀπὸ αὐτὸ τῆς σημερινῆς ἐποχῆς. Οἱ πεδιάδες τῆς εὐρύτερης περιοχῆς τοῦ Ἁλμυροῦ, ὅπως καὶ τῶν ἄλλων ὅμοιων πεδινῶν περιοχῶν τῆς Θεσσαλίας, καλύπτονταν κυρίως ἀπὸ τεράστιους σὲ ἔκταση δρυμῶνες μὲ βελανιδιές, φυλλοβόλες καὶ ἀειθαλεῖς, καὶ ἄφθονο γρασίδι.
Ὑπολείμματα τῶν προϊστορικῶν αὐτῶν θεσσαλικῶν δρυμώνων τῆς περιοχῆς τοῦ Ἁλμυροῦ ὑπῆρχαν καὶ διατηροῦνταν, σὲ ἀρκετὰ μεγάλες ἐκτάσεις, μέχρι καὶ τὸν 12ο αἰῶνα μ.Χ., μέχρι, δηλαδή, τὴν ἐποχὴ τῆς ἐγκατάστασης καὶ τῆς ἔναρξης τῆς αἰφνίδιας καὶ ἁλματώδους οἰκονομικῆς καὶ ἐμπορικῆς ἀνάπτυξης τῶν παραλιακῶν «Δύο Βυζαντινῶν Ἁλμυρῶν» ἤ, γιὰ νὰ κυριολεκτήσουμε, ἀφοῦ στὴν πραγματικότητα οἱ «Δύο Βυζαντινοὶ Ἁλμυροί» ἦταν μία πόλη, μέχρι τὴν ἐποχὴ τῆς οἰκονομικῆς ἐμπορικῆς ἀκμῆς τοῦ «Βυζαντινοῦ Ἁλμυροῦ», ὁ ὁποῖος βρισκόταν στὴν μεγαλύτερη ἀκμή του, κατὰ τὸ χρονικὸ διάστημα ἀπὸ τὸν 11ο ἕως καὶ τὸν 14ο μ. Χ. αἰῶνα.
Αὐτὴ ἦταν ἡ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία στὸν παραλιακὸ Βυζαντινὸ Ἁλμυρὸ εἶχαν ἐγκατασταθεῖ μὲ ἀνέλεγκτες ἁρπακτικὲς καὶ λεηλατικὲς ἐπεκτατικὲς προθέσεις καὶ διαθέσεις καὶ ἀναπτύχθηκαν μὲ γοργότατους ρυθμοὺς οἱ βενετικές, πισατικές, γενουατικὲς καὶ ἱσπανικὲς παροικίες μὲ τὶς μεγάλες ναυτεμπορικὲς ἐπιχειρήσεις καὶ ἑταιρεῖες τους τὶς ὁποῖες εἶχαν ἐγκαταστήσει στὸν Ἁλμυρό. Διαβάστε περισσότερα