Ἡ μοναστικὴ δραστηριότητα στὴν περιοχὴ τοῦ Ἁλμυροῦ καὶ ἡ Μονὴ Παναγίας Κισσιώτισσας (μέρος δέκατο)

Βίκτωρ Κων. Κοντονάτσιος


Ἡ  ἱστορία τοῦ Μοναστηριοῦ τῆς Παναγίας Κισσιώτισσας (ἤ Παναγίας Ξενιᾶς)  μέσα ἀπὸ ἔγγραφα (συνέχεια απο τα προηγούμενα)

 
ΙΑ΄. Σιγγίλιο τοῦ Ἰωακεὶμ   ἐλέῳ Θεοῦ ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως,   Νέας Ῥώμης καὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

 

α΄.  Εἰσαγωγικά

Στὰ 1873, στὴν 1η Δεκεμβρίου, ὕστερα ἀπὸ οἰκειοθελῆ παραίτηση τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἀνθίμου,[1] τοποθετήθηκε γιὰ δεύτερη φορά, «κοινῇ ὁμοφώνῳ γνώμῃ καὶ κανονικῇ ψηφοφορίᾳ τοῦ τε ἱεροῦ Κλήρου καὶ τῶν ἀντιπροσώπων τοῦ ὀρθοδὀξου λαοῦ», πατριάρχης ὁ Ἰωακείμ.[2]

Ὁ Ἰωακεὶμ Β΄,[3]  ἀμέσως μετὰ τὴν τοποθέτησή του στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριαρχικὸ Θρόνο, στὶς 3 Δεκεμβρίου 1873, ἔστειλε τὴν παρακάτω ἐγκύκλιο στὰ σταυροπηγιακὰ μοναστήρια τῆς Ἑλλάδας καὶ μεταξὺ αὐτῶν καὶ στὸ Μοναστήρι τῆς Παναγίας Ξενιᾶς.

Τὸ Μοναστήρι τῆς Ξενιᾶς περιλαμβανόταν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη στὴν ἐκκλησιαστικὴ περιοχὴ τῆς περιφέρειας τῆς Μητρόπολης Λάρισας, ἡ ὁποία περιλαμβανόταν στὴν τουρκικὴ ἐπικράτεια, ἀφοῦ ἡ Θεσσαλία δὲν εἶχε ἀκόμη τότε ἐλευθερωθεῖ. Ἔτσι ὁ Πατριάρχης, προφανῶς ὕστερα ἀπὸ ἰσχυρὲς πιέσεις, καλοῦσε τοὺς μοναχοὺς νὰ μνημονεύουν τὸ πατριαρχικὸ ὄνομα στὶς ἱερὲς  τελετὲς καὶ ἀκολουθίες ἀλλὰ καὶ νὰ δέονται εἰς τὸν Ὕψιστον «ὑπὲρ τοῦ κραταιοτάτου καὶ γαληνοτάτου ἡμῶν Ἄνακτος Ἀβδούλ – Ἀζίζ – Χάν, αὐθέντου ἡμῶν», καὶ ἀκόμα «καὶ ὑπὲρ τῶν πολυχρονίων καὶ εὐμενεστάτων αὐτοῦ ὑπουργῶν, τῶν διηνεκῶς μεριμνώντων ὑπὲρ τῆς εὐημερίας καὶ ἀνέσεως τῶν πιστῶν τοῦ Κράτους ὑπηκόων».

β΄.  Τὸ κείμενο τοῦ πατριαρχικοῦ σιγγιλίου τοῦ Ἰωακεὶμ Β΄

Παραθέτουμε τὸ κείμενο τοῦ πατριαρχικοῦ αὐτοῦ ἐγγράφου:

«+Ἰωακεὶμ ἐλέῳ θεοῦ ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ῥώμης καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης [4]

Ὁσιώτατοι, ὅτε ἡγούμενος καὶ λοιποὶ πατέρες τοῦ ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ Λαρίσης κειμένου ἱεροῦ ἡμετέρου πατριαρχικοῦ καὶ σταυροπηγιακοῦ Μοναστηρίου τῆς Θεοτόκου Ξενιᾶς, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἡμῶν ἀγαπητά, χάρις εἴη ὑμῖν καὶ εἰρήνη παρὰ Θεοῦ.

Ἔστω γνωστὸν καὶ τῇ ὑμῶν ὁσιότητι, ὅτι τοῦ παναγιωτάτου προκατόχου ἡμῶν κυρίου Ἀνθίμου παραίτησιν οἰκειοθελῆ ποιησαμένου,[5] κοινῇ ὁμοφώνῳ γνώμῃ καὶ κανονικῇ ψηφοφορίᾳ τοῦ τε ἱεροῦ Κλήρου καὶ τῶν ἀντιπροσώπων τοῦ ὀρθοδὀξου λαοῦ ἐκλεγέντες ἐκλήθημεν, ἵνα καὶ δεύτερον ἀναλάβωμεν [6] τοὺς οἴακας τοῦ παγκοίνου σκάφους τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας. Καίπερ δὲ ἐν γλυκυθυμίᾳ τὸν ἀπράγμονα βίον ἐπὶ δεκαετίαν [7] μετιόντες, οὐδὲ κατὰ νοῦν εἴχομεν ἐπὶ τὰς μερίμνας ἐπανελθεῖν τοῦ πατριαρχικοῦ ἀξιώματος, ἅτε ἐκ πείρας μακρᾶς ἐγνωκότες ὅσαις καὶ οἵαις ἐξηκάνθωται ταῖς φροντίσιν, ἤδη μάλιστα, ὅτε καὶ περιστάσεις ἀντίξοοι καὶ ζητήματα σοβαρὰ βαρεῖαν ἐπιβάλλουσιν  ἡμῖν τὴν εὐθύνην, ἐν οὕτῳ προκεχωρημένῃ τῇ ἡλικίᾳ, ὅμως τῇ φωνῇ τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας καὶ τοῦ χριστωνύμου πληρώματος ὀφειλομένως ὑπείκοντες, ὡς φωνῇ ἀληθῶς τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ἐν αὐταπαρνήσει πρὸς τὸν ἀγῶνα ἀπεδυσάμεθα πάσας ἡμῶν τὰς ἐλπίδας τῷ εἰρηνάρχῃ καὶ προνοητῇ Θεῷ ἀναθέμενοι.

Καὶ δὴ τῇ α΄ τοῦ ἀρξαμένου μηνὸς Δεκεμβρίου  ἐν αὐτοπροσώπῳ παρουσίᾳ ἐνώπιον τοῦ Μεγαλειοτάτου ἡμῶν ἄνακτος[8] ἀξιωθέντες  τῆς ὑψηλῆς ἀναγνωρίσεως καὶ πλείστων ἄλλων ἀριπρεπῶν ἐνδείξεων καὶ διαβεβαιώσεων τῆς Βασιλικῆς εὐμενείας[9] καὶ προνοίας ὑπὲρ τῆς πασχούσης ἁγίας Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἔθνους ἡμῶν, θαρραλεώτερον ἀνελάβομεν τὰ ὑψηλὰ καὶ τὰ βαρέα τῆς πατριαρχείας καθήκοντα.

Ταῦτα τοίνυν ἐκδηλοῦντες καὶ τῇ ὑμῶν ὁσιότητι διὰ τῆς παρούσης πατριαρχικῆς ἐγκυκλίου ἐπιστολῆς, καὶ ἀφορμὴν εὔκαιρον παρεχόμενοι εἰς ἀπόδοσιν θερμῶν δεήσεων καὶ εὐχῶν πρὸς τὸν Ὕψιστον ὑπὲρ τῆς εὐοδώσεως τῶν διακαῶν πόθων καὶ προθέσεων ἡμῶν, τῶν ἐνδιαφερουσῶν τὴν ἁγίαν ἡμῶν Ἐκκλησίαν καὶ τὸ ὀρθόδοξον πλήρωμα, ἀκολούθως ἐπιδαψιλευόμεθα πᾶσιν ὑμῖν ὡς ἀπαρχὰς τῆς δευτέρας ταύτης πατριαρχείας ἡμῶν τὰς ἐγκαρδίους πατρικὰς ἡμῶν εὐχὰς καὶ εὐλογίας, ἐντελλόμενοι, ὅπως μνημονεύητε τοῦ κανονικοῦ ἡμῶν ὀνόματος, ὡς νενόμισται, ἐν πάσαις ταῖς ἱεραῖς τελεταῖς καὶ ἀκολουθίαις ἐπιγιγνώσκοντες δὲ τὰ ἱερὰ τοῦ μοναδικοῦ ἐπαγγέλματος καθήκοντα, διάγητε πρὸς ἀλλήλους ἐν ὁμονοίᾳ καὶ ἀγάπῃ ἀδελφικῇ, τηροῦντες ἀπαραβάτως τὰ ἱερὰ δόγματα τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καὶ τὰς παραδόσεις τῶν κανονικῶν ἐθίμων καὶ τάξεων, ὥσπερ καὶ τὰ γεραρὰ προνόμια τῆς σταυροπηγιακῆς ἐλευθερίας καὶ χάριτος, ὧν πλουτεῖ καὶ ἡ ἱερὰ αὕτη μονή.

Οὐχ ἧττον δὲ καὶ ἀσχολούμενοι ἀνενδότως εἰς τὴν μελέτην τῶν Θείων Γραφῶν καὶ τῶν ἱερῶν συγγραμμάτων τῶν θεοφόρων τῆς Ἐκκλησίας Πατέρων, ἐξ αὐτῶν ἀρυόμενοι τὰ καθαρὰ καὶ διαυγῆ νάματα τῆς σωτηριώδους διδασκαλίας, ῥυθμίζετε τὸ πολίτευμα ὑμῶν εἰς εὐαρέσκειαν τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ, ᾧ συνετάξασθε, τοῦ κόσμου τούτου τὴν ματαιότητα ἀποθέμενοι.

Σὺν πᾶσι δὲ τούτοις ὑπαγορεύομεν τῇ ὑμῶν ὁσιότητι, ἵνα διατηρῆτε ἀκριβῶς τὸ καθῆκον τῆς εἰλικρινοῦς ὑπακοῆς πρὸς τὸ Βασίλειον Κράτος, δεόμενοι τοῦ Ὑψίστου ὑπὲρ τοῦ κραταιοτάτου καὶ γαληνοτάτου ἡμῶν Ἄνακτος Ἀβδούλ-Ἀζίζ-Χάν, αὐθέντου ἡμῶν, καὶ ὑπὲρ τῶν πολυχρονίων καὶ εὐμενεστάτων αὐτοῦ ὑπουργῶν, τῶν διηνεκῶς μεριμνώντων ὑπὲρ τῆς εὐημερίας καὶ ἀνέσεως τῶν πιστῶν τοῦ Κράτους ὑπηκόων.

Πεπεισμένοι δὲ περὶ τῆς ὀφειλομένης προνοίας, ἥν διατρέφομεν καὶ ὑπὲρ τῆς ἱερᾶς ἡμῶν μονῆς, ἀναφέρετε θαρρούντως ἡμῖν πᾶσαν ἐμπίπτουσαν μοναστηριακὴν ὑμῶν ὑπόθεσιν, ἐν βεβαιότητι τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἡμῶν προστασίας καὶ ἀντιλήψεως, ὑπὲρ τῆς αἰσίας αὐτῆς διεξαγωγῆς. Ἡ δὲ τοῦ Θεοῦ χάρις καὶ τὸ ἄπειρον ἔλεος εἴη μεθ’ ὑμῶν.

αωογ΄ Δεκεμβρίου γ΄ ἐν Κωνσταντινπουπόλει

 

ΙΒ΄. Συνδρομὲς τοῦ Μοναστηριοῦ τῆς Παναγίας Ξενιᾶς πρὸς τὸ Πατριαρχεῖο

Τέσσερα χρόνια ἀργότερα, στὰ 1877, ὁ ἴδιος πατριάρχης Ἰωακείμ ζήτησε ἀπὸ τὰ Πατριαρχικὰ καὶ Σταυροπηγιακὰ μοναστήρια, καὶ ἑπομένως καὶ ἀπὸ τὸ Μοναστήρι τῆς Παναγίας Ξενιᾶς, τὴν οἰκονομικὴ συνδρομὴ τους γιὰ τὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πατριαρχείου ἡ ὁποία βρισκόταν σὲ δεινὴ οἰκονομικὴ κατάσταση:

«Ἰωακεὶμ, ἐλέῳ Θεοῦ ἀρχιεπίσκοπος

Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ῥώμης

καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης.

Ὁσιώτατοι, ὅτε ἡγούμενος καὶ λοιποὶ πατέρες τοῦ ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ Λαρίσσης κειμένου ἱεροῦ  ἡμετέρου Πατριαρχικοῦ καὶ Σταυροπηγιακοῦ Μοναστηρίου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τοῦ ἐπιλεγομένου Ξενιᾶς, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἡμῶν ἀγαπητά,  χάρις εἴη τῇ ὑμῶν ὁσιότητι καὶ εἰρήνη παρὰ Θεοῦ.

Πολλάκις ἡ ἐκκλησία παρέστησε τὰς δεινὰς ἀνάγκας της καὶ τὴν ἄκραν οἰκονομικὴν δυσχέρειαν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς προτρέψασα αὐτὴν ἵνα ἀποστείλλῃ ἐν τάχει καὶ κατὰ Σεπτέμβριον τὰ ὀφειλόμενα ἐτήσια τῆς συνδρομῆς τῆς Ἱερᾶς ὑμῶν Μονῆς καθυστερούμενα ἀπὸ πέρυσιν.

Καίτοι δὲ περιέμενε τὴν ὀφειλετικὴν προθυμίαν της καὶ ἀπάντησιν ὀφλήματος τοσούτῳ  ἱεροῦ καὶ ἀπαραιτήτου  καθόσον  ἀφορᾶ τὴν  ὑποστήριξιν  τοῦ     Ἱεροσπουδαστηρίου τούτου κινδυνεύοντος μόνον οὐ διαλυθῆναι ἐπὶ καιρίᾳ λύπῃ τῆς Ἐκκλησίας παρ’  ἐλπίδα, βλέπει οὐδὲν ἦττον παρατεινομένην τὴν ἀδιαφορίαν της καὶ τὴν ἀνάλγητον ἀμεριμνησίαν μεθ’  ἧς διατίθεται, κωφεύουσα εἰς τὰς ἐκκλησιαστικὰς προτροπὰς καὶ καταχρωμένη τῆς ἐπιεικείας αὐτῆς καὶ τῆς ἀνοχῆς πρὸς τὴν ἐνέργειαν τῶν αὐστηρῶν μέτρων ἅτινα δέον ἡ Ἐκκλησία ἵνα λάβῃ.

Λόγου τοίνυν γενομένου καὶ ἤδη Συνοδικῶς περὶ τῆς ἀπαραιτήτου καὶ ταχείας εἰσπράξεως τῶν καθυστερούντων δικαιωμάτων τῆς εἰρημένης σχολῆς πρὸς θεραπείαν τῶν προκειμένων ἀπείρων αὐτῆς ἀναγκῶν γράφοντες καὶ διὰ τῆς παρούσης ἐκκλησιαστικῆς ἡμῶν ἐπιστολῆς, ἐντελλόμεθα καὶ προτρεπόμεθα τῇ ὑμῶν ὁσιότητι ὅπως ἅμα τῷ λαβεῖν σπεύσῃ οἰκονομῆσαι ἐκ παντὸς τρόπου καὶ διαβιβᾶσαι τῇ Ἐκκλησίᾳ τὴν καθυστερουμένην συνδρομὴν τῆς Μονῆς ὑμῶν τῶν ἐτῶν 1875 – 76 καὶ 1876 – 77 ἀνὰ γρόσια 500 τὸ ὅλον γρ. χίλια.

Ἐὰν δέ, ὃ μὴ γένοιτο, φανῇ καὶ ἤδη τὴν αὐτὴν μετερχομένη ἀδιαφορίαν καὶ ἀναλγησίαν εἰς τὴν ἐντὸς ἡμερῶν τριάκοντα καὶ μιᾶς ἀποστολὴν τοῦ ἱεροῦ τούτου ὀφλήματος αὐτῆς, γινωσκέτω τῇ ὑμῶν ὁσιότητι καλῶς ὅτι ἀναγκασθήσεται ἠ ἐκκλησία, ἵνα διὰ τῶν δραστηριωτέρων μέτρων εἰσπράξῃ τὸ ὄφλημα τοῦτο ἐπὶ ζημίᾳ τῆς Ὁσιότητός της καὶ προσβολῇ τῆς φιλοτιμίας της.

Ποιησάτω τοίνυν ὡς γράφομεν ἠ δὲ τοῦ Θεοῦ χάρις καὶ τὸ ἄπειρον ἔλεος εἴη μεθ’  ὐμῶν.

αωοζ΄ Νοεμβρίου ια΄.».

(Ἀκολουθοῦν οἱ ὑπογραφές συνοδικῶν)

 

Μὲ τὸ θέμα τῆς σταυροπηγιακῆς καὶ πατριαρχικῆς θέσης τοῦ Μοναστηριοῦ τῆς Παναγίας Ξενιᾶς συνδέονται καὶ οἱ ἀποδείξεις πληρωμῆς τῆς ἐτήσιας συνδρομῆς του «κατὰ τὸν περὶ τῶν σταυροπηγιακῶν μοναστηρίων πατριαρχικὸν καὶ συνοδικὸν νόμον».

Σώζεται στὸ ἀρχεῖο τοῦ Μοναστηριοῦ ἡ ἀπόδειξη πληρωμῆς γιὰ τὸ ἔτος 1798. Ἡ ἐτήσια τότε συνδρομὴ ἦταν γιὰ τὸ Μοναστήρι τῆς Παναγίας Ξενιᾶς τριακόσια γρόσια, μέχρι τὴν 1η Μαρτίου 1798 :

«+ Γρηγόριος ἐλέῳ Θεοῦ ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως.

Νέας Ῥώμης καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης

+ Ἡ μετριότης ἡμῶν μετὰ τῶν περὶ αὐτὴν ἱερωτάτων συναδέλφων αὐτῆς ἀρχιερέων καὶ ὑπερτίμων  διὰ τῆς παρούσης ἡμετέρας πατριαρχικῆς καὶ κοινῆς ἀποφάσεως δηλοποιεῖ, ὡς τὸ ἱερὸν καὶ σεβάσμιον ἡμέτερον πατριαρχικὸν καὶ σταυροπηγιακὸν ἡμῶν μοναστήριον, τὸ ἐν τῇ ἐπισκοπῇ Ζητουνίου, καὶ τιμώμενον ἐπὶ τῷ ὀνόματι τῆς ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου τῆς Ξενιᾶς ἐπλήρωσεν εἰς τὸ κοινὸν τῆς καθ’  ἡμᾶς τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας,  κατὰ τὸν ἤδη ἐκτεθέντα περὶ τῶν σταυροπηγιακῶν μοναστηρίων πατριαρχικὸν καὶ συνοδικὸν νόμον, τὴν συνοδικῶς ὁρισθεῖσαν ἐτήσιον ποσότητα μέχρι πρώτης μαρτίου τοῦ τρέχοντος χιλιοστοῦ ἑπτακοσιοστοῦ ἐνενηκοστοῦ ὀγδόου ἔτους, οὖσαν γρόσια τριακόσια, καὶ ἐξώφλησεν.

Ὃθεν εἰς ἔνδειξιν ἐγένετο ἡ παροῦσα ἡμετέρα πατριαρχικὴ καὶ συνοδικὴ ἀπόδειξις καὶ ἐστάλη τοῖς ἐν αὐτῷ πατράσιν.

αψϟη΄ (=1798) μαρτίου ιε’

Ἐν μηνὶ Μαρτίῳ ίνδικτιῶνος ιε΄ (;)

+ Ὁ Προύσης ΑΝΘΙΜΟΣ       +Ὁ Δέρκων ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ (;)».

 

Τὸ ἴδιο ποσὸ τῆς ἐτήσιας συνδρομῆς τοῦ Μοναστηριοῦ τῆς Παναγίας Ξενιᾶς ἴσχυσε καὶ γιὰ τὸ ἑπόμενο ἔτος 1799. Ἀπὸ ὅσα μπορεῖ κάποιος νὰ συμπεράνει ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τῶν ἀποδείξεων αὐτῶν ἡ ἰσχὺς τῆς ἐτήσιας συνδρομῆς ἄρχιζε τὴν 1η Μαρτίου κάθε ἔτους καὶ ἔληγε τὴν 28η (ἤ 29η) Φεβρουαρίου τοῦ ἑπόμενου ἔτους:

«+ Νεόφυτος ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ῥώμης καὶ Οἰκουμενὸς Πατριάρχης

 

+ Ἡ μετριότης ἡμῶν μετὰ τῶν περὶ αὑτὴν ἱερωτάτων συναδέλφων αὐτῆς ἀρχιερέων καὶ ὑπερτίμων  διὰ τῆς παρούσης ἡμετέρας πατριαρχικῆς καὶ κοινῆς ἀποφάσεως δηλοποιεῖ, ὡς τὸ ἱερὸν καὶ σεβάσμιον ἡμέτερον πατριαρχικὸν καὶ σταυροπηγιακὸν μοναστήριον, τὸ ἐν τῇ Ἐπαρχίᾳ Λαρίσης, τὸ ἐν τῇ ἐπισκοπῇ Ζητουνίου, καὶ τιμώμενον ἐπὶ τῷ ὀνόματι τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἐπιλεγόμενον τῆς Ξενιᾶς, ἐπλήρωσεν εἰς τὸ κοινὸν τῆς καθ’  ἡμᾶς τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, τὸ διορισθὲν αὐτῷ ἐτήσιον, κατὰ τὸν προεκδοθέντα περὶ τῶν σταυροπηγιακῶν μοναστηρίων πατριαρχικὸν νόμον, τοῦ λήξαντος χιλιοστοῦ ἑπτακοσιοστοῦ ἐνενηκοστοῦ ὀγδόου σωτηρίου ἔτους, ὄν γρόσια τριακόσια, καὶ ἐξώφλησεν.

Ὃθεν εἰς ἔνδειξιν ἐγένετο ἡ παροῦσα ἡμετέρα πατριαρχικὴ καὶ συνοδικὴ ἀπόδειξις καὶ ἐστάλη τοῖς ἐν αὐτῷ πατράσιν.

αψϟθ΄ ( =1799) μαρτίου α’ ἰνδικτ. βας

+ Ὁ Ἡρακλείας  ΘΕΟΦΙΛΟΣ

+Ὁ Νικομηδείας ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ».

Γιὰ τὸ ἑπόμενο χρονικὸ διάστημα, ἀπὸ τὸ 1799 μέχρι τὸ 1822, δὲν βρέθηκαν στὸ ἀρχεῖο τοῦ Μοναστηριοῦ ἀποδείξεις πληρωμῆς τῆς σταυροπηγιακῆς πατριαρχικῆς του συνδρομῆς.

Ἡ ἑπόμενη ἀπόδειξη, μὲ ἡμερομηνἰα ὑπογραφῆς ἐξοφλήσεώς της 22 Ἀπριλίου 1847, εἶναι συγκεντρωτικὴ καὶ καλύπτει τὸ χρονικὸ διάστημα 26 ἐτῶν, 1822 – 1847. Τὸ συνολικὸ ποσὸ τῆς πληρωμῆς ἔναντι τοῦ χρέους τῶν συνδρομῶν τῶν 26 αὐτῶν ἐτῶν ἦταν 3.900 γρόσια:

«+ Ἄνθιμος ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ῥώμης καὶ Οἰκουμενὸς Πατριάρχης

+ Ἡ μετριότης ἡμῶν μετὰ τῶν ἐν Κυρίῳ συναδελφῶν αὐτῆς ἀρχιερέων καὶ ὑπερτίμων  διὰ τῆς παρούσης ἡμετέρας πατριαρχικῆς καὶ κοινῆς ἀποδείξεως δηλοποιεῖ, ὅτι τὸ ἐν τῇ Ἐπαρχίᾳ Ζητουνίου μεταξὺ τῶν ὁρίων τῆς ὀθωμανικῆς καὶ ἑλληνικῆς ἐπικρατείας κείμενον ἱερὸν καὶ σεβάσμιον ἡμέτερον πατριαρχικὸν καὶ σταυροπηγιακὸν μοναστήριον τὸ τιμώμενον ἐπ’ ὀνόματι τῆς Παναγίας καὶ ἐπιλεγόμενον τῆς Ξενιᾶς ἐπλήρωσεν εἰς τὸ κοινὸν τῆς καθ’  ἡμᾶς τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἀκόντο[10] τῶν προσφερομένων ἐτησίων, ἐτῶν εἴκοσι ἕξ, ἀπὸ τοῦ ἔτους 1822 ἕως 1847 τῶν γροσίων 3.900, ἤτοι κατ’ ἔτος 1200,[11] σταλέντα παρὰ τοῦ ἁγίου Λαρίσης διἀ τοῦ σεβ.  γέρ. ἁγίου Δέρκων τοῦ καὶ ἐνθέρμου ἐφόρου του.

Ἐφ’ ᾧ ἐγένετο καὶ ἡ παροῦσα αὐτῆς ἐνυπόγραφος καὶ ἐνσφράγιστος ἀπόδειξις καὶ ἐστάλη τοῖς ἐν αὐτῷ ὁσιωτάτοις πατράσι.

Τῇ κβ΄ ἀπριλίου τοῦ αωμζ΄(= 1847) ἔτους ἰνδικτιῶνος ε΄.

+ Ὁ Ἡρακλείας ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

+ Ὁ Δέρκων ΝΕΟΦΥΤΟΣ

+ Ὁ  Ἀδριανουπόλεως ΓΕΡΜΑΝΟΣ (;)

+ Ὁ  Λαρίσης ΑΝΑΝΙΑΣ».

 

 



[1] Πρόκειται γιὰ τὸν Ἄνθιμο ΣΤ΄ ποὺ στὰ 1873 ἦταν πατριάρχης γιὰ τρίτη φορά.

[2] Ἦταν πατριάρχης ἀπὸ 1873 – 1878.

[3] Τὸ πραγματικό του ὄνομα ἦταν Ἰωακεὶμ Β΄. Ὁ Ἰωακεὶμ Α΄ πατριάρχευσε ἀπὸ τὸ 1498-1502.

[4] Τὸ σιγγίλιο δημοσιεύθηκε γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ τὸν Νικόλαο Γιαννόπουλο στὸ «Δελτίον τῆς Ἱστορικῆς καὶ Ἐθνολογικῆς Ἑταιρείας τῆς Ἑλλάδος», τόμος Θ΄ (1926), σελ. 130-144 σὲ ἐργασία ὑπὸ τὸν τίτλο  «Ἔγγραφα Μονῆς Ξενιᾶς καὶ τῶν χωρίων Βρυνίνης καὶ Κωφῶν τοῦ Ἁλμυροῦ».

[5] Ἡ παραίτηση τοῦ Ἀνθίμου ἔγινε στὶς 30 Σεπτεμβρίου 1873.

[6] Ἡ πρώτη θητεία τοῦ πατριάρχη Ἰωακεὶμ  ἦταν ἀπὸ τὸ 1860 μέχρι τὸ 1863.

[7] 1863 -1873.

[8] Ἐνώπιον τοῦ Σουλτάνου.

[9] Γιὰ τὴ διαδικασία τῆς τελετῆς τῆς ἐπίσημης ἀνάληψης καὶ ἀνάθεσης τῆς ἐκτέλεσης τῶν πατριαρχικῶν καθηκόντων τοῦ ἑκάστοτε πατριάρχη ἐνώπιον τοῦ Σουλτάνου βλέπε στὸ  «Δελτίο τῆς Φιλαρχαίου Ἑταιρείας Ἁλμυροῦ  «Ὄθρυς», περίοδος Β΄ τεῦχος 14, Ἁλμυρὸς 2010, σελ. 159 -169, Κίτσος Μακρῆς, «Λαϊκὲς ζωγραφιὲς στὸ Ἀρχονταρίκι τοῦ Μοναστηριοῦ τοῦ Ἁη –Λαυρέντη».

[10] ἀκόντο σημαίνει ἔναντι λογαριασμοῦ.

[11] Δὲν γίνεται σαφὲς τὶ δηλώνεται μὲ τὸ ποσὸ αὐτὸ σὲ σχέση μὲ τὸ ὅλο κείμενο τοῦ ἐγγράφου.