Τρίτη 9, Νοέμβριος 2010 – 22:57 Συγγραφέας: ΧΑΤΖΗΑΥΓΟΥΣΤΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ
«Η πτώση της Κωνσταντινούπολης για το έθνος μας, δεν είχε τέτοια σημασία, όπως αυτή η έξοδος του ελληνισμού από ολόκληρη την Ανατολή. Ένα φοβερό πράμα…». Διδώ Σωτηρίου.
Υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες – ποσοτικά και ποσοστιαία – αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών στη σύγχρονη ιστορία .
Σηματοδότησε τη δραματικότερη ίσως πολιτιστική διακοπή και ασυνέχεια ενός μεγάλου λίκνου της Τέχνης και της φιλοσοφίας :
Της Μικράς Ασίας , που από την αρχαιότητα αναδείχτηκε ισότιμη της μητροπολιτικής Ελλάδας .
Στην Ιωνία των Ελλήνων , το 1922 , έπαψε μετά από 2.500 χρόνια να μιλιέται η γλώσσα του Ομήρου .
Ξεκίνησε ως προδιαγεγραμμένη στρατιωτική αποτυχία ενός πεπερασμένου ελληνικού εκστρατευτικού σώματος μέσα σε μία τουρκική πληθυσμιακή πλημμυρίδα .
Και με αμφίβολους συμμάχους …
Η προστασία των ομοεθνών μας από το νεοτουρκικό φάσγανο αποτελούν μια ηθική δικαιολογητική βάση .
Αλλά στην πολιτική τα πράγματα λειτουργούν αλλιώς …
Συνοδεύτηκε από έναν αγεφύρωτο διχασμό του πολιτικού κόσμου αλλά και του λαού .
Κατέληξε σε εθνική τραγωδία ανυπολόγιστων διαστάσεων .
Εκτός από τους χιλιάδες νεκρούς που άφησε στα χώματα της Μικράς Ασίας , η Ελλάδα , είχε να θρέψει 1.500.000 απελπισμένους πρόσφυγες .
Εύκολα θύματα ενός χαμηλού εργοστασιακού μεροκάματου και πρόπλασμα ενός νέου προλεταριάτου .
Αλλά και ζωογόνοι εποικιστές των άδειων εδαφών της Μακεδονίας που άφησαν πίσω τους οι «ανταλλάξιμοι» Τούρκοι πρόσφυγες .
Μια υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών , σαν επιστέγασμα κάποιων άτυπων – και ατελέσφορων μέχρι τότε – σκέψεων και προτάσεων για εθελοντική .
Ο ξεριζωμός λένε πως συνεισέφερε στην εθνική ομογενοποίηση της σύγχρονης Ελλάδας .
Αναμφίβολα .
Χτισμένη , όμως , πάνω σε τόσα δάκρια και αίμα , σε τόσες προσωπικές και συλλογικές τραγωδίες.
Όπως και να ΄χει , η «Χαμένη Πατρίδα» θα σκιάζει πάντα το συλλογικό υποσυνείδητο των Ελλήνων .
Μπορεί και δημιουργικά , αρκεί να μπορούν να συζητούν ψύχραιμα και χωρίς κραυγές ή αφορισμούς για την πρόσφατη Ιστορία τους .
Χατζηαυγουστίδης Νίκος