Ἀνθρωποθυσίες στὸ Λαφύστιο Ἱερὸ
Ἀναφέρεται ὅτι στὸ Λαφύστιο Ἱερὸ τῆς Ἅλου γίνονταν ἀνθρωποθυσίες. Τὸ ἐπίθετο «λαφύστιος» σημαίνει λαίμαργος, ἀχόρταγος, ἀδηφάγος, αὐτὸς ποὺ καταβροχθίζει, αὐτὸς ὁ ὁποῖος δὲν χορταίνει. Τὸ ἐπίθετο προέρχεται ἀπὸ τὸ ρήμα «λαφύσσω» ἤ «λαφύττω», τὸ ὁποῖο σημαίνει καταπίνω λαίμαργα, καταβροχθίζω.
Στὴν Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου, στὸ ἐδάφιο «λ, 173 -176», ἀναφέρεται γιὰ τὸ λιοντάρι τὸ ὁποῖο σκοτώνει κάποια ἐλαφίνα:
«ἅς τε λέων ἐφόβησε μολὼν ἐν νυκτὸς ἀμολγῷ πάσας· τῇ δέ τ” ἰῇ ἀναφαίνεται αἰπὺς ὄλεθρος· τῆς δ’ ἐξ αὐχέν’ ἔαξε λαβὼν κρατεροῖσιν ὀδοῦσι πρῶτον, ἔπειτα δέ θ’ αἷμα καὶ ἔγκατα πάντα λαφύσσει».
Τὸ «ἔπειτα δέ θ’ αἷμα καὶ ἔγκατα πάντα λαφύσσει» σημαίνει «κι ὕστερα καὶ τὸ αἷμα κι ὅλα τὰ ἐντόσθια καταβροχθίζει». Τὸ ἴδιο ρῆμα χρησιμοποιεῖται γιὰ τὴ φωτιά, τὴν πυρκαγιά, ἡ ὁποία κατακαίει ὅ,τι βρεθεῖ μπροστά της καὶ τίποτε δὲν τὴν σταματάει.
Ἀπὸ κάποια τέτοια ἀνθρωποθυσία στὸ Λαφύστιο Δία, ἀπὸ μία ἀπόπειρα ἀνθρωποθυσίας, ξέφυγε ὁ Φρίξος καὶ ἡ Ἕλλη, καταφεύγοντας στὴν Κολχίδα.
Ἀξιοπρόσεκτο εἶναι ὅτι ἀνθρωποθυσίες γίνονταν καὶ στὴν Κολχίδα, στὴν ὁποία κατέφυγε ὁ Φρίξος. Ἀναφέρεται ὅτι ὁ βασιλιὰς τῆς Κολχίδας Αἰήτης θυσίασε στοὺς θεοὺς τὸν Κριό, τὸν παιδαγωγὸ ὁ ὁποῖος συνόδευσε τὸν Φρίξο στὴν Κολχίδα, ἐπειδή, σύμφωνα μὲ μία ὀρθολογιστικὴ ἑρμηνεία τοῦ σχετικοῦ μύθου, ὁ «χρυσόμαλλος» Κριὸς δὲν ἦταν κάποιο χρυσόμαλλο κριάρι ἀλλὰ ὁ παιδαγωγὸς τοῦ Φρίξου ἤ, σύμφωνα μὲ ἄλλη ἑρμηνεία, ὁ θησαυροφύλακας τοῦ Ἀθάμαντα, ὁ ὁποῖος ὀνομαζόταν Κριὸς καὶ ὁ ὁποῖος, παίρνοντας μαζί του τοὺς θησαυροὺς τοῦ Ἀθάμαντα, κατέφυγε, συνοδεύοντας τὸν Φρίξο, στὴν Κολχίδα.
Ἀλλὰ καὶ στὴ δεύτερη ναυτικὴ ἐκστρατεία πρὸς τὰ ἴδια μέρη, τὴν «Ἀργοναυτικὴ Ἐκστρατεία», μὲ ἀρχηγὸ τὸν Ἰάσονα, ἔγιναν ἀπόπειρες ἀνθρωποθυσίας. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Αἰήτη ἔπιασαν τὸν Ἰάσονα καὶ τὸν ἔφεραν νὰ τὸν θυσιάσει ἡ Μήδεια.
Ἡ μνημόνευση ἀνθρωποθυσιῶν σὲ ἱερὰ θεῶν παραπέμπει σὲ πολὺ παλιὲς ἐποχές, ἀρχαιότερες ἐκείνων τῶν ἐποχῶν κατὰ τὶς ὁποῖες θεσπίστηκε ἡ ἀντικατάσταση τῶν ἀνθρωποθυσιῶν μὲ ζωοθυσίες, μὲ θεϊκὴ παρέμβαση, ὅπως στὴν περίπτωση τῆς Ἰφιγένειας καὶ τῆς Ἀσπαλίδας.
Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι σὲ καμία ἀπὸ τὶς περιπτώσεις τῆς Ἑλληνικῆς Μυθολογίας ἤ Ἱστορίας, στὶς ὁποῖες ἀναφέρεται ἀνθρωποθυσία, ἡ ἀνθρωποθυσία αὐτὴ δὲν πραγματοποιήθηκε. Κάποιο ζῶο ἀντικαθιστοῦσε πάντοτε τὴν τελευταία στιγμὴ τὸ ὑποψήφιο ἀνθρώπινο θύμα καὶ αὐτὴ ἡ ἀντικατάσταση γινόταν πάντοτε ὕστερα ἀπὸ θεϊκὴ παρέμβαση.